گفتاردرمانی در بی صدایی نقش بسیار ارزنده ای را ایفا می کند. گفتار درمانگر در این اختلال عوامل، وضعیت، شدت و سایر عوامل مرتبط را ارزیابی میکند. این عوامل و عوامل محیطی در هیچ دو فرد یکسان نیستند؛ پس طبیعی است که برنامه درمانی هیچ دو فردی با هم یکسان نباشد. بدین ترتیب برنامه درمانی حداکثر کارایی و اثربخشی را خواهد داشت. هر چقدر فرد زودتر به مراکز گفتار درمانی جهت رفع این مشکل مراجعه کند، احتمال و میزان اثر بخشی بیشتر است.
اختلال بی صدایی چیست؟
فردی که دچار بی صدایی می شود، نمی تواند صدایی ایجاد کند که شنیده شود. گفتاردرمانی در بی صدایی بیان میکند که چون صدا گرفته است یا فرد نمی تواند از حالت زمزمه بلندتر صحبت کند. گاهی اوقات در موارد شدید این اختلال، فرد اصلاً نمی تواند صحبت کند. گاهی فرد تمایلی به حرف زدن ندارد، چون فکر می کند که صدایش عجیب و غریب یا استثنایی است. این اختلال می‌تواند هر فردی را تحت تاثیر قرار بدهد اما بیشتر در افرادی که صدایشان را بالا میبرند دیده میشود.
علائم و نشانه های اختلال بی صدایی:
واضح ترین و رایج ترین علائم و نشانه‌های این اختلال ناتوانی در صحبت کردن با صدای مناسب یا صدایی که قابل شنیدن باشد است. گفتاردرمانی در بی صدایی این مورد را هم در نظر میگیرد که اینکه کسی به طور ناگهانی کسی صدایش را از دست می دهد هم یکی از نشانه ها و علائم این اختلال میباشد.
علل اختلال بی صدایی:
اختلال بی صدایی به عنوان یک اختلال عملکردی در نظر گرفته میشود. این افراد از نظر جسمانی سالم هستند. آنها ممکن است به خاطر عدم استفاده نرمال از صدا دچار این اختلال شوند. در ظاهر استفاده از صدا آسان به نظر می‌رسد اما در واقعیت برای تولید صدا باید تعادلی بین سیستم تنفسی حنجره گلو بینی و دهان وجود داشته باشد. خلاصه عملکرد شان طبق نظر گفتاردرمانی در بی صدایی بدین صورت می باشد:
- سیستم تنفسی هوا را به جریان می‌اندازد که به صدا قدرت می دهد. اگر فرد به طور درست تنفس نمی کند ممکن است دچار مشکل در صدا شود.
- حنجره محل قرارگیری تارهای صوتی است.
- حنجره شامل مجموعه ای از عضلات است که به آنها از عضلات تلفظی می گویند. این عضلات هر دو تار صوتی را با هم حرکت می‌دهد. وقتی که هوای شش ها تارهای صوتی را رد می‌کنند، آنها شروع به ارتعاش می کنند و امواج صدا تولید می شود.
- امواج صدا از میان گلو، بینی و دهان به جریان می افتد. در متخصص گفتاردرمانی اختلال صوت در بی صدایی در نظر گرفته میشود که این مجموعه حفره های تشدیدی نامیده می‌شوند.
گفتاردرمانی در بی صدایی ؛ارزیابی‌های گفتاردرمانی در آسیب تارهای صوتی:
گفتاردرمانگر ابتدا فرد را بررسی می کند تا ببیند که گفتار و تنفس فرد در چه حد آسیب دیده است. گفتاردرمانگر بررسی می کند تا ببیند که چند تا از تارهای صوتی مختل شده اند. همچنین فلج بودن یا فقط وجود آسیب تارهای صوتی در فرد بررسی می شود. شدت پیشروی آسیب نیز به طور کامل در فرد بررسی میشود. فعالیت های فرد در زندگی مانند مشارکت اجتماعی در محیط تحصیلی، کاری، اجتماع های دوستانه، خانه و… نیز بررسی میشود.
گفتار درمانگر با توجه به تمامی این موارد برنامه درمانی را تنظیم می کند تا بهترین کارایی و اثربخشی را در گفتاردرمانی در آسیب تارهای صوتی روی فرد داشته باشد. برنامه درمانی باید مطابق با وضعیت زندگی فرد باشد. قطعاً برنامه درمانی یک خواننده با برنامه درمان یک دانشجو متفاوت می باشد. گفتار درمانگر در طول برنامه درمانی نیز بارها فرد را مورد ارزیابی قرار می دهد تا میزان پیشرفت فرد و اثربخشی برنامه درمانی مشخص شود.
جهت کسب اطلاعات بیشتر لینک زیر را مطالعه فرمایید.
ارزیابی های گفتاردرمانی در بی صدایی:
گفتاردرمانگر ابتدا ارزیابی های فیزیکی را به طور کامل انجام می دهد. مثلاً فرد در چه وضعیتی می باشد. عملکرد فرد در زندگی چگونه است. میزان استقلال فرد در زندگی چگونه است. فرد کلا قادر به صحبت کردن نیست یا این که صدایش بسیار کم است.
علاوه بر اینها گفتاردرمانگر عوامل محیطی را نیز بررسی میکند؛ چون ممکن است به ریشه مشکل مربوط باشد. ممکن است فرد به خاطر فشارهای روانی و استرس های محیطی دچار بی صدایی شده باشد یا گفتاردرمانی در بی صدایی بیان میکند که ممکن است فرد به خاطر اینکه بر اثر باور اشتباهی فکر میکند که صدایش جالب نیست به این خاطر دچار بی صدایی شده باشد. به مرور زمان توانایی های فرد تحلیل می‌رود و عضلات فرد ضعیف میشود. پس گفتاردرمانگر تلاش میکند که این عوامل را به طور کامل بررسی کند و متناسب با آن برنامه درمانی موثر و مفیدی را اجرا کند.
گفتار درمانی و روش‌های مداخلات آن در بی صدایی:
گفتاردرمانگر با توجه به وضعیت مراجع از روش‌های مختلفی برای درمان استفاده می کند. مثلا ممکن است بنابر تشخیص گفتاردرمانی در بی صدایی و مصلحت فرد، از روش مستقیم مکانیسم تولید صدا استفاده کند. در این مکانیسم بر روی تلفظ، تنفس و عملکرد های اسکلتی عضلانی تمرکز میشود. در روش غیر مستقیم روی تعدیل شناختی، رفتاری، روانی و عوامل محیطی مرتبط با صدا تمرکز میشود. پس گفتار درمانگر می تواند بنابر وضعیت فرد از روش‌های مختلفی استفاده کند تا نتایج مطلوبی حاصل شود.
بدون دیدگاه