دارو درمانی در لکنت از جمله مداخلات درمانی در درمان لکنت می باشد. لکنت یک اختلال گفتاری است که در آن جریان روان گفتار مختل می شود. لکنت با تکرار کلمات موقع یادگیری صحبت در کودک متفاوت است. لکنت در کودکان می تواند برقراری ارتباط را برای کودک سخت کند. لکنت در کودکان می تواند تدریجا شروع شود و در طی زمان گسترش یابد یا اینکه بطور ناگهانی دیده شود.
بسیاری از داروها که اثرات آنها در تحقیقات بررسی شده است در نتیجه تجربیات یک فرد دارای لکنت بوده است که با مصرف دارویی خاص تغییراتی در وضعیت گفتاری خود مشاهده کرده است. سالها این سوال وجود داشت که داروها از چه راهی میتوانند بر لکنت تأثیر بگذارند. در ادامه بیشتر در مورد دارو درمانی در درمان لکنت در تهرانسر مطالعه خواهیم کرد.
قرص درمان لکنت چیست؟
قرص درمان لکنت، یک ارزوی دیرینه برای افراد دارای لکنت و خانواده های ان ها است. اما سوال اصلی این است که ایا قرصی برای درمان لکنت وجود دارد یا نه؟ قبل از ان باید به این مسئله بپردازیم که لکنت چیست؟ لکنت به یک نا روانی در مسیر گفتار گفته میشود؛ که در این مسیر فرد مکث، تکرار و کشش را تجربه میکند. این اختلال مربوط به گفتار میتواند به صورت رشدی و نورولوژیک ایجاد شود. در مواردی کودکان دوره های طبیعی از نا روانی را تجربه میکنند.
لکنت به طور کلی سال های زیادی است که پژوهشگران و محققان را درگیر کرده است. از علت یابی این اختلال روانی گرفته تا تشخیص و درمان ان همیشه مورد بحث بوده است. قرص درمان لکنت و یا داروی لکنت نیز مسئله ای است که همچنان مورد بحث و بررسی است.
تاریخچه دارو درمانی در لکنت
طی سالهای متمادی در کنار استفاده از روشهای گوناگون در درمان لکنت گروهی از دانشمندان به استفاده از دارو درمانی در درمان لکنت علاقمند شدهاند. در این فصل بعد از مروری اجمالی بر تاریخچه استفاده از دارو درمانی در درمان لکنت، به بررسی گروهای دارویی همچنین تک نگارههای دارویی پرداخته خواهد شد. از سال ۱۹۶۰ متخصصان علم داروشناسی و گفتاردرمانی شروع به استفاده از داروهای مختلفی در درمان لکنت کردند. آنها برای این منظور از داروهایی مانند داروهای ضد تشنج داروهای ضد افسردگی، داروهای گشاد کننده عروق خونی و داروهای ضد جنون استفاده کردن که در ادامه با مکانیسم داروهای مختلف تأثیر آنها بر لکنت آشنا خواهیم شد. (بلوداستاین و راتنر، ۲۰۰۸). تعدادی از متخصصان علم پزشکی معتقدند لکنت یک اختلال دوپامینرژیکی است این نظریه به وسیله شواهدی از استفاده داروهای ضد دوپامین مانند هالوپریدول، ریسپوبدون، الانزاپین در درمان لکنت و نیز آزمایشهای ژنتیکی بر ژنهای کنترل کننده دوپامین در افراد دارای لکنت حاصل شده است. علت دیگر این ادعا، افزایش لکنت در شرایط پر استرس است. مانند این که وقتی شما تلاش میکنید که لکنت نداشته باشید، سختتر میتوانید بدون لکنت باقی بمانید که این ویژگی با اختلالات دیگر دوپامینرژیکی مانند سندروم توره و وسواسعلاقه به استفاده از داروها در درمان لکنت از سال ۱۹۵۰ با معرفی داروهای آرام بخش، شروع شد.
قرنهای متمادی تصور میکردند که نگرانی و تنش عامل ایجاد لکنت است؛ بنابراین ابتداییترین داروها که در درمان استفاده شد، داروهای آرامبخش بود. در طی سالهای بعد از این داروها در کنار درمانهای دیگر استفاده شد که اثر بیشتری در کاهش شدت لکنت نسبت به درمانهای متداول در آن زمان داشت.
دارو درمانی در لکنت
درمان دارویی لکنت معمولاً شامل مصرف داروهایی است که برای کاهش علائم لکنت مؤثر هستند. این داروها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- داروهای ضد اضطراب: این داروها به کاهش اضطراب و تسکین نشانه‌های لکنت کمک میکنند. این داروها شامل بنزودیازپین‌ها و سایر داروهای ضد اضطراب مانند آلپرازولام، کلونازپام و دیازپام میشوند.
- داروهای ضدافسردگی: این داروها به کاهش اضطراب و افسردگی مرتبط با لکنت کمک میکنند. برخی از داروهای ضدافسردگی که برای درمان لکنت استفاده میشوند شامل سرترالین و فلوکستین هستند.
- داروهای تنظیمی عصبی: برخی از داروهای تنظیمی عصبی مانند ریسپریدون و کلوزاپین در درمان لکنت مؤثر هستند.
- داروهای موثر بر سیستم عصبی مرکزی: برخی از داروهای موثر بر سیستم عصبی مرکزی مانند بتا بلوکرها و داروهای ضد تشنج میتوانند در درمان لکنت موثر باشند
داروی لکنت زبان در کودکان
درمان لکنت زبان
درمان لکنت زبان معمولاً شامل ترکیبی از روشهای مختلف است که با هدف بهبود تلفظ و کاهش علائم لکنت، انجام میشود. در ادامه به برخی از روشهای درمانی لکنت زبان اشاره خواهیم کرد:
- تمرینات تلفظ: این تمرینات به کمک تکنیک‌های مختلفی مانند تکرار، تمرینات گفتاری و تمرینات تنفسی، به بهبود تلفظ و کاهش علائم لکنت کمک میکنند.
- تغییرات رفتاری: این روش به کمک تغییرات در رفتار و تعامل با محیط و تغییر شیوه برخورد با لکنت، به بهبود تلفظ و کاهش علائم لکنت کمک میکند.
- درمان گفتاری: این روش بر اساس تحلیل دقیق صدا و حرکات دهان و تلفظ، با هدف بهبود تلفظ و کاهش علائم لکنت، انجام میشود.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه نقش تغذیه در لکنت، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
یکی از معروفترین تحقیقاتی که در مورد دارودرمانی در لکنت جهت درمان لکنت در تهرانسر انجام شده در سال ۱۹۶۶ بود که از تزریق نوعی داروی بیهوشی در شریان آئورت برای جداسازی نیمکره راست و جپ مغز برای شناسایی عملکرد زبانی استفاده شد.در سال ۱۹۶۰ اثر داروی هالوپریدول در درمان مورد تحقیق قرار گرفت. این دارو در آن زمان اثرکمی در درمان داشت و عوارض جانبی دارو نظیر خواب آلودگی بیشتر از فواید دارو بود. به همین علت تمایل کمی به مصرف دارو در نمونهها وجود داشت. دلیل تأثیر هالوپریدول در درمان لکنت نقش آن به عنوان بلوک کننده گیرندههای دوپامین در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) بود. (بلوداستاین و رات ۲۰۰۸)گروهی از داروسازان به کشف فعالیت شیمیایی مغز در افراد دارای لکنت علاقمند بودند و گروه دیگری نیز سعی کردند علائم همراه لکنت مانند نگرانی و ترس موقعیتی را کاهش دهند؛ اما تا امروز هیچ تحقیقی نشان نداده است که درگروه زیادی از افراد دارای لکنت داروی خاصی باعث درمان لکنت شده باشد. هر چند در درمان لکنت داروی خاصی برای بزرگسالان به طور خاص وجود ندارد اما در آزمایشگاه تعدادی از داروهایی که میتوانند در درمان لکنت موثر باشد شاسایی شدهاند.
ادامه…
از آنجا که بعضی عوامل و داروها شبیه الکل یا آمفتامین و یا داروهایی مانند بوپروپیون، سرترالین باعث ایجاد و یا تشدید لکنت میشوند، شناسایی این عوامل برای درمانگران جهت آگاهی از فاکتورهای وسیعی که ممکن است بر لکنت تأثیر گذارند. جهت ارزیابی و اخذ تصمیمات درمانی بسیار مهم است. از طرفی علائمی مانند اضطراب اجتماعی، ترس و نگرانی از علائم بارز لکنت است که با استفاده از یک درمان ترکیبی شامل رفتاردرمانی و استفاده از داروهای مخصوص این اعلائم، میتوان از بروز علائم همراه با لکنت جلوگیری یا آنها را درمان کرد.
بسیاری از داروها در دارو درمانی در لکنت که اثرات آنها در تحقیقات بررسی شده است در نتیجه تجربیات یک فرد دارای لکنت بوده است که با مصرف دارویی خاص تغییراتی در وضعیت گفتاری خود مشاهده کرده است. اگر دارویی در پروتکل درمان لکنت موثر باشد این دارو باید به موازات درمانهای دیگر استفاده شود. بعضی داروها در کاهش لکنت اثر نسبی دارند. اما نمیتوانند منحصر برای درمان لکنت استفاده شوند. این داروها میتوانند اثرات سوئی نیز برجای بگذارند. بهتر است بجای استفاده بیش از حد دارو برای افراد بزرگسال مبتلا به لکنت شدید ترکیب دارو و دیگر روشهای درمان لکنت استفاده شود و با افزایش روانی گفتار مقدار دارو کاهش داده شود.
سالها این سوال وجود داشت که داروها از چه راهی میتوانند بر لکنت تأثیر بگذارند. در سالهای ۲۰۰۴ – ۲۰۰۶ محققان به این نتیجه رسیدند که اثر داروها به علت اثر بر CNS است. در تحقیقات، گروههای مختلفی از داروها برای درمان لکنت استفاده شده است. بعضی داروها مثل هالوپریدول، پیموزاید، ریسپریدون، الانزاپین، بلوک کننده گیرندههای D2 هستند؛ بعضی از آنها مثل کلومیپرامین، پاروکستین و فلوکستین مهارکننده انتخابی باز جذب سروتونین هستند؛ بلوک کنندههای کانال کلسیم مثل وراپامیل و بتابلوکرها مثل پروپرانولول؛ اگونیستهای گیرندههای آلفا، مانند کلونیدین، نیز مورد آزمایش قرار گرفتهاند.هر کدام از این داروها در درمان سایر مشکلات نیز مصرف میشوند؛ مانند هالوپریدول که یک عامل آنتی سایکوتیک و در درمان مشکلاتی مانند اسکیزوفرنی و سندروم توره استفاده میشود.
بلوک کننده های کانال کلسیم در درمان مشکلات قلبی و اضطراب موقعیتی استفاده می شوند. علاقمند شدند در یک مطالعه آنها از ترکیب داروهای هالوپریدول و الانزاپین در کنار روش هایی مانند جریان هوای آزاد و شل کردن مانور والسالوا و حساسیت زدایی استفاده کردند. اما درمطالعه مذکور از آزمونهای تخصصی گفتاردرمانی استفاده نشد. بعد از مدتی نتایج استفاده از داروها ارزیابی شد، افراد شرکت کننده در ارزیابی با عوارضی مانند سرگیجه، خشکی دهان و خواب آلودگی یا کومای حاصل از بیماری مواجه شدند.
چگونه میتوان لکنت را درمان کرد؟
تنها متخصصی که میتواند به افراد مبتلا به لکنت کمک کند، گفتاردرمانگر یا همان متخصص گفتار درمانی لکنت است. این متخصصان با بررسی زوایای متفاوت از لکنت و ارزیابی بیمار، در ابتدا برای او تشخیص میگذارند. برای درمان لکنت رویکرد و پروتکل های متفاوتی وجود دارد. ممکن است در مواردی درمانگر تصمیم بگیرد درمان را به صورت غیر مستقیم انجام دهد. دراین روش درمانگر محیط و افراد محیط را بررسی میکند. بعد از بررسی جامعی که انجام داد؛ در مورد نحوه کار و برنامه هایی که در محیط باید اجرا شود تصمیم گیری میکند. و هیچ قرصی برای درمان لکنت تجویز نمیکند.
در درمان مستقیم نیز جلسات درمانی به بررسی لکنت و درمان صرف میشود. در صورت نیاز درمانگر برای فرد و یا والدین فرد تمریناتی را تجویز میکند که فرد باید در خانه انجام دهد. دسته ای از این تمرینات میتواند از نظر فرد غیر متخصص چندان با لکنت مرتبط نباشد؛ اما در درمان او تاثیر بسیار زیادی داشته باشد.
ایا دارو باعث لکنت میشود؟
بر خلاف قرص درمان لکنت، در مورد این که ایا دارو باعث لکنت میشود یا نه نمیتوان به صورت قطعی اظهار نظر کرد. گاها همزمانی اغاز لکنت برای یک فرد و اغاز درمان دارویی او به صورت اتفاقی است. در صورتی که بعد از مصرف دارو با لکنت مواجه شدید بهتر است؛ که موضوع را با پزشک خود در میان بذارید. در مورادی تجویز و یا مصرف دارو به صورت اشتباه، میتواند اسیب های سیستم مرکزی عصبی را در پی داشته باشد. این اسیب ها به علت اختلالی که در روند های طبیعی گفتار و زبان ایجاد میکنند، میتوانند باعث ایجاد لکنت هایی با منشا نورولوژی شوند. همچنین دسته ای از دارو های با تغییر خلق و خو، پایین برد مود و یا موارد دیگر لکنت را ایجاد کنند. عموما به این نوع از لکنت، لکنت سایکوژنیک میگویند که منشا روانشناختی دارد. مفهوم قرص درمان لکنت برای این افراد معنای بیشتری دارد؛ زیرا در مواردی تغییر دارو باعث کاهش شدت لکنت میشود. هر چند که روان شدن صد درصد گفتار در این افراد کمی دور از انتظار است.
دسته ای از دارو ها وجود دارد که با ساز و کار خود باعث افزایش شدت لکنت میشود. در صورتی که دارو تاثیر منفی بر وضعیت روحی و روانی فرد داشته باشد، احتمال تاثیر بر روی لکنت بیشتر میشود. همچنین در مواردی که خود بیماری باعث افزایش فشار های روحی و روانی بر روی فرد شود؛ شدت لکنت میتواند تحت تاثیر قرار بگیرد.
برای درمان لکنت به چه مقدار زمان نیاز است؟
شاید یکی از دلایلی که خانواده ها مشتاق مصرف قرص درمان لکنت هستند، بهبود سریع این اختلال است. درمان این اختلال وابسته به دلایل متفاوت میتواند مدت زمان های متفاوتی را طول بکشد. به طور کلی موارد زیر در مدت زمان درمان لکنت تاثیر میگذارد:
- سن
- شدت لکنت
- مدت زمان ابتلا به لکنت
- شرایط محیطی
- سابقه خانوادگی
- درمان پذیری فرد
- مدت زمان و تعداد جلسات
در دسته ای افراد به علت شدت بالای لکنت و همراهی موارد دیگر نیاز است فرد سال ها تحت درمان درمانگر قرار بگیرد. اما به طور کلی و بدون احتساب جلسات فالو اپ برای فرد؛ درمان لکنت بین ۱۰ تا ۲۰ جلسه برای هر فرد طول میکشد.
نتیجه گیری از دارو درمانی در درمان لکنت
در پایان می توان گفت استفاده از دارو درمانی در درمان لکنت دانشی بسیار نوپا است اگر چه در طی سالیان زیادی داروهای مختلفی برای درمان لکنت مورد استفاده قرار گرفتهاند دلیل این امر را میتوان گوناگونی بسیار زیاد داروها مورد استفاده و تأثیرات مختلف داروها در تحقیقات مختلف دانست. بسیاری از تحقیقات کنترل نشده بودند و همراه با دارونماها استفاده میشدند و این تصور ایجاد میشد که اثر دارو به علت تلقین به فرد است؛ همچنین در بسیاری از موارد متغیر دارو در کنار متغیرهایی که بیشتر ظاهر روان شناختی داشته است و بنابراین دارو هسته اصلی درمان نبوده است. به علت عوارض جانبی داروها استفاده از آن بسیار محدود شده است و بسیاری از موارد تحقیقات با خود گزارش دهی افراد دارای لکنت مبنی بر تأثیر دارو بر لکنت آغاز شده است. (وارد، ۲۰۰۶ ).
بر خلاف تعداد زیاد دارو هایی که در طول تاریخ دارودرمانی در لکنت برای درمان لکنت در تهرانسر معرفی شده اند، اما این داروها اثرات بسیار کمی در تغییر رفتاری در افراد دارای لکنت داشتهاند. دیده شده که بیشترین تأثیر داروها در درمان لکنت مربوط به «کاهش دفعات تکرار کلمه» بوده است. هر چند تعدادی از آنها در ” کاهش فراوانی قفل” و ” مدت زمان وقفه ” هم تأثیر داشته اند. داروهای بسیاری در درمان و کنترل لکنت تا کنون مطرح و مورد بررسی قرار گرفتهاند و در بسیاری از نقاط دنیا مورد مصرف داشتهاند. لیکن با توجه به پیچیدگی علت لکنت و مناطق درگیر شوند. آن در سیستم عصبی، تا کنون داروئی که تأثیر اساسی داشته باشد و بتواند بر روی تمامی افراد مبتلا به لکنت و انواع لکنت اثر داشته باشد یافت نشده است.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه نقش ژنتیک در لکنت، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
برخی از داروها در دارو درمانی در لکنت فقط به صورت مقطعی و کوتاه مدت در برخی افراد توانسته است لکنت را به میزان کمی کنترل کند ولی با توجه به عوارض جانبی داروها بر روی کل بدن، مصرف آنها به طور پیوسته و طولانی توصیه نشده است. ممکن است بعضی از افراد به برخی داروها پاسخ بدهند اما این اثر موقتی است. برخی داروها اثرات جانبی مناسبی دارند و برخی از آنها باعث ایجاد حالت اعتیاد نسبت به مصرف دارو میشوند. در مجموع میتوان گفت با وجود اثرات مطلوبی که در برخی تحقیقات دیده شده اما این اطلاعات بسیار کم است. در حال حاضر هیچ گزارشی مبنی بر اینکه عامل دارویی خاصی شدت لکنت را تا کمتر از نیمی از شدت قبل از درمان (به طور با ثبات) کاهش دهد. ارائه داده نشده است. (اتسلو، ۲۰۱۵). تمام متخصصانی که از داروها جهت درمان لکنت در تهرانسر استفاده کردهاند تأکید دارند دارویی که بتواند در درمان لکنت تأثیر قطعی و دائمی داشته باشد تاکنون کشف نشده است. همه آنها ابراز میکنند ممکن است عوارض دارو برای فرد بیشتر از فواید آن باشد. همه آنها بیان کردهاندکه هر دارویی که در درمان لکنت تأثیر داشته باشد اثرش را در کنار استفاده از گفتار درمانی بهتر نشان خواهد داد.
سلام
آیا قرصی برای درمان قطعی لکنت وجود داره؟
با سلام
هیچ قرصی مختص درمان لکنت وجود ندارد